Chapter X

EDIT (25.04.12): Nie wiem też, kiedy pojawi się nowy rozdział. Wyjeżdżam na kilka dni, a tam trudno o jakiekolwiek skupienie.


Na wstępie chciałabym przeprosić za przerwę w publikacjach. W prawdzie to tylko dwa tygodnie, ale tak czy siak czuję wyrzuty sumienia .__.
Kolejną rzeczą, za którą chciałabym przeprosić, to brak drugiej części oneshota. Jak już wspominałam w komentarzu, nie radzę sobie z życiem prywatnym, a co dopiero ze sklecaniem zdań. Jako że na ten rozdział miałam konkretny pomysł, napisanie go było dla mnie dużo prostszą sprawą.
Przechodząc dalej;

Ethariel, dziękuję za miłe słowa i witam w załodze XD

Guren, mam nadzieję, że dłużej zagrzejesz tutaj miejsca :> A jeśli chodzi o piosenkę, to: Innerpartysystem - Don't Stop.

Rozdział dedykuję wszystkim tym, którzy czytają.

- Saaasuke, nie jestem pewien, czy to jest dobry pomysł...
 - Oh daj spokój. - Wywróciłem oczyma i zacisnąłem palce na rękawie jego koszulki, by móc pociągnąć go w stronę wyjścia. - Kiedy ostatni raz byłeś poza domem?
Naruto, bezwładny niczym kukła, dał się poprowadzić na ganek.
 - Poza domem? Staram się to robić jak najczęściej. Myślisz, ze siedzenie w mieszkaniu sprawia mi frajdę? - burknął.
 - Dąsasz się niczym baba - wytknąłem mu, jednocześnie oglądając się przez ramię na jego naburmuszoną minę.
 - Lubię imprezy, ale w gronie ludzi, których znam, ten teges!
Nie słuchałem jego dalszych protestów, uparcie prąc przed siebie. Oczywiście cały czas trzymałem w uścisku materiał jego ubrania, żeby przypadkiem po drodze mi nie uciekł.
Pogoda była naprawdę piękna i grzechem byłoby, gdybym z niej nie skorzystał. A skoro umówiłem się z Hebi na mieście, dlaczego nie miałbym zabrać Uzumakiego ze sobą? Może i blondyn nie przepadał za moimi przyjaciółmi (zresztą vice versa), ale byłem pewien, że znajdą wspólny język. Muszą, bo inaczej będę miał na sumieniu cztery życia.
Wiatr przyjemnie muskał moje policzki, dzięki czemu promienie słoneczne nie były tak nieznośne, jak zazwyczaj. Na nieboskłonie zaczęły gromadzić się czarne chmury, ale jakoś niespecjalnie mi to przeszkadzało. Wręcz przeciwnie! Byłbym wniebowzięty, gdyby w Konoha zawitała burza. Byłem wielkim fascynatem tego zjawiska.
Wraz z Naruto przemierzaliśmy właśnie jedną z najstarszych uliczek miasta, których kamienice dosłownie zapierały dech w piersiach. Mimo, że mury były obdrapane, zaś okolica niezbyt przyjazna, to miejsce miało w sobie coś magicznego. Zawsze, kiedy tędy przechodziłem, przymykałem na chwilę powieki i wyobrażałem sobie życie, które tętniło tutaj kilkanaście lat temu. Tych wszystkich ludzi, ich problemy, a także wydarzenia, które miały tutaj miejsce.
 - Brr... - Niebieskooki nie byłby sobą, gdyby nie skomentował tego na swój sposób. - Aż ciarki przechodzą...
 - Zamknij się - warknąłem, czując, że cała magia znika.
Wkrótce potem wyszliśmy na jedną z głównych ulic, na przeciw której mieścił się klub, w którym umówiłem się z resztą przyjaciół. I jak się okazało, już na nas czekali.
 - Sasuke-kuuun! - zawołała Karin, wspinając się przy tym na palce i energicznie mi machając.
Zagryzłem dolną wargę, gotów przyrzec, że postaram się jej nie zamordować. Uzumaki i tak wiele już przeszedł, prawda? Śmiałem wątpić, czy zechciałby być świadkiem kolejnego nieszczęścia.
Puściłem Młotka, żeby sytuacja nie wyglądała co najmniej dwuznacznie i przeczekawszy, aż światła zmienią się na zielone, ruszyłem przez pasy w stronę przyjaciół. Byłem pewien, że Naru idzie tuż za mną, ponieważ słyszałem za sobą ciche szuranie jego trampek. Nie zauważyłem, kiedy kroki ucichły.
Przywitałem się z towarzyszami i odwróciłem na pięcie, by przedstawić im blondyna (którego swoją drogą znali - szkoda tylko, że mieli na jego temat nieciekawą opinię).
Delikatny półuśmiech, który igrał na mojej twarzy zszedł, z momentem, w którym zlustrowałem stojącego na środku jezdni chłopaka. Stał tam i gapił się jak sroka w gnat, nie zważając na nadjeżdżającą ciężarówkę. Jej kierowca wyraźnie coś wykrzykiwał, jednak przez trąbienie innych pojazdów nie byłem w stanie zrozumieć jego słów.
Otworzyłem zdziwiony usta i zamarłem, w porę jednak opanowując szargające mną przerażenie.
 - NARUTO!
Odepchnąłem Suigetsu, który zastawił mi drogę i rzuciłem się na ulice, gotów wpaść pod koła pojazdu. W tym momencie nie zdawałem sobie sprawy z konsekwencji.
Niebieskooki wyglądał niczym zahipnotyzowany; pomimo wrzasków przechodniów, nawet nie drgnął. Tak jakby tylko czekał, aż ciężarówka w niego uderzy.
Zakląłem siarczyście, doskoczyłem do niego i pchnąłem go tak, że obaj wylądowaliśmy na chodniku.
 - CZYŚ TY DO RESZTY OSZALAŁ?!
Nie wiedzieć czemu, nie byłem w stanie opanować złości. Po chwili zorientowałem się, że to nie tylko ona zawładnęła moim organizmem.
Naru leżał na plecach i nieprzytomnym wzrokiem wodził po niebie, na którym pojawiało się coraz to więcej chmur. Wyglądał na zdezorientowanego.
Usiadłem okrakiem na jego biodrach i złapawszy za kołnierz jego koszulki, zacząłem nim potrząsać. Biedak o mały włos nie rozbił potylicy o beton.
 - Bałem się o ciebie!
"Bałem się"... Cholera, tak! Bałem się, że ten idiota zginie!
 - Sasuke...? - Wytrzeszczył oczy, a jego błękitne źrenice jakby pociemniały. - Dlaczego, do cholery, na mnie siedzisz?
Zamrugałem, przez dobre kilkanaście sekund przetwarzając jego słowa.
 - Jak to? - Puściłem jego ubranie, a potem oparłem nadgarstki o jego tors. - Nic nie pamiętasz?
Jestem pewien, że moje własne oczy, wielkością przypominały teraz zakrętki od Nestea.
 - A powinienem? - Blondyn zrzucił mnie z siebie, jednocześnie otrzepując dłonie i siadając. Rozejrzał się, przy okazji obdarowując gapiów pytającym spojrzeniem. - Czemu się na mnie patrzą?
Byłem niemalże pewien, że to COŚ zaczęło mącić mu w głowie.

~

Po próbie samobójczej tego kretyna, przeprosiłem członków Hebi i zaprowadziłem otępionego chłopaka do mojego mieszkania. Odkąd eksperymentowaliśmy z planszą ouiji, Naruto sypiał w moim pokoju gościnnym. Itachi rzadko bywał w domu, dlatego nie miał nic przeciwko. Ba! Nawet wydawało mi się, że widzę w jego oczach pewnego rodzaju zadowolenie. Wiem, że jestem antyspołecznym dupkiem, ale żeby aż tak?
 - Herbaty? - rzuciłem pytaniem, choć wiedziałem, że jest ono całkowicie retoryczne.
 - Pewnie, że tak!
Jak ja od kawy, tak Uzumaki był uzależniony od najzwyklejszej, przesłodzonej do nieprzytomności, herbaty.
Wstawiłem wodę, oparłem się o blat i mrużąc powieki, skrzyżowałem dłonie na piersi.
 - Jesteś przerażający, kiedy tak przysłaniasz twarz włosami. - Pomimo mojego morderczego spojrzenia, chłopak, o dziwo, wciąż stał na nogach.
 - Nie pamiętasz tego, co się tam wydarzyło, czy tylko udajesz, żebym nie zatargał cię do psychiatry?
 - Żeby od razu psychiatry! - zamarudził, sadowiąc się na krzesełku. - Naprawdę niczego nie pamiętam, teges tamteges.
 - Stałeś tam, gotów dać się spłaszczyć pod kołami ciężarówki!
 - Sasuke! Mówię ci przecież, że niczego nie pamiętam!
Zazgrzytałem zębami, odepchnąłem się od blatu i ruszyłem w stronę schodów prowadzących na piętro.
 - Przygotuj napoje, idę po laptopa.
Jak powiedziałem, tak też zrobiłem, dlatego kilka minut później siedziałem w salonie z komputerem na kolanach i czekałem, aż ta kupa złomu raczy się włączyć. Sprawnie otworzyłem przeglądarkę, potem google i wklepałem imię, które kilka dni temu pokazał nam ten skurczybyk - duch czy inne cholerstwo.
Naruto postawił przede mną kubek pełen parującego, życiodajnego napoju i usiadł obok, zaglądając mi do ekranu.
 - Kyuubi, znany też jako lis o dziewięciu ogonach... - przeczytał, zaciskając przy tym dłonie na własnym naczyniu. - Co ty wyprawiasz?
Tak, tak. Obiecałem mu, że nie będę szukał jakichkolwiek informacji dotyczących demona.
 - Siedź cicho - warknąłem, łamiąc jednocześnie złożoną obietnicę.
Nie zważając na jego liczne protesty, włączyłem pierwszą lepszą stronę i przyjrzałem się zdjęciu, które zostało użyte w nagłówku bloga. Przedstawiało ono wielkiego, pomarańczowego, można by rzec, lisa o tych jego dziewięciu ogonach i przerażającym spojrzeniu.
 - Krzywo mu z pyska patrzy - parsknąłem śmiechem, dzięki czemu dostałem palcem w żebra.
Zagryzając dolną wargę, prześledziłem wzrokiem zawarte w notce informacje.
"Potężny ognisty demon o gigantycznych rozmiarach. Ma duże ostre zęby i pazury oraz dziewięć ogonów, które walą góry jednym uderzeniem. Tak własnie można opisać Kyuubiego - lisiego demona, najsilniejszego ze wszystkich demonów. Dawno temu Kyuubi opętał niejakiego Thomasa de Mello, który wylądowawszy w szpitalu psychiatrycznym, wydłubał sobie własne oko".*
 - O FUJ! - Naruto wyraźnie się spiął, tudzież wtulił w kanapę i ani myślał rozluźnić. - Nie chcę wydłubywać sobie oczu!
Czytałem dalej, tym razem na głos.
 - Mężczyzna wkrótce potem popełnił samobójstwo, wcześniej majacząc o urojonych głosach, czy klątwie, która rzekomo na niego spadła.
Miałem wrażenie, że po przeczytaniu tego artykułu, byłem jeszcze głupszy.
Słyszałem, jak Młotek zachłystuje się powietrzem, a potem ciężko, niemal spazmatycznie stara się uspokoić oddech. Nie musiałem pytać, by wiedzieć, że jest przerażony.
 - Nie mów, że wziąłeś te bzdury na serio - prychnąłem, wiedząc, że w ten sposób dodam mu otuchy.
 - Wcale nie!
Sukces! Blondyn wojowniczo uniósł podbródek, zaś nijaki wyraz zniknął z jego twarzy.
Zamknąłem laptopa, odłożyłem go i odwróciłem głowę, by móc uważniej przyjrzeć się mojemu towarzyszowi. Pomimo tego, że znacznie pobladł, jego rumieńce nadrabiały sprawę jego uroku. Oczy, piekielnie niebieskie, mimo że przerażone, nadal były piękne. Może właśnie ten niewinny wyraz twarzy sprawiał, że złapałem za jego kubeczek i odłożyłem go na blat stołu? Może z tego samego powodu odważyłem się ująć w palce jego podbródek i unieść go, by móc ułatwić sobie drogę do jego ust? Może. Nie chciałem o tym myśleć, zważywszy, że ledwo pamiętałem, jak się nazywam.
Pochyliłem się nad nim, ówcześnie opierając ramię o oparcie kanapy i zamarłem, z twarzą dosłownie centymetr przed jego własną. Czekałem. Chciałem się przekonać jaka będzie jego reakcja, na którą swoją drogą nie musiałem długo czekać.
Naruto przez jakiś czas wpatrywał się w moje drżące wargi, a kiedy w końcu wezbrało w nim uczucie zirytowania, postanowił przejąć inicjatywę. Zanim musnął moje wargi, wykrzywiłem je w łobuzerskim, pełnym zadowolenia uśmieszku.
Przygryzłem figlarnie jego dolną wargę, a potem z rozbawieniem obserwowałem, jak Młotek męczy się, starając pogłębić pocałunek.
 - Nigdy się nie całowałeś, co? - Nie byłbym sobą, gdybym nie spróbował mu dogryźć.
 - Spadaj dupku!
Osiągnąłem cel, bo Uzumaki żeby pokazać, że się mylę, wziął sprawę w swoje łapki. Z początku tylko obserwowałem jego poczynania, ale kiedy w końcu zarzucił mi ręce na szyję i dosłownie wpił się w moje usta, nie mogłem pozostać bierny.
Oderwałem się od niego i zacisnąwszy palce na jego nadgarstku, pociągnąłem go na tyle mocno, by wylądował na moich kolanach. Usiadł w rozkroku, przylgnął całą klatką piersiową do mojego torsu i czekał. Cwaniak czekał, aż i ja się wykażę.
Nie potrzebowałem specjalnego zaproszenia.
Zacząłem muskać jego szyję, a potem zagryzać, szczypać i na ponów całować. Niesforną dłoń ułożyłem na jego udzie, zaś ustami, zgodnie z jego wolą, znów zamknąłem jego własne.
Kiedy brakło nam powietrza, oderwałem się od niego i spróbowałem wyczytać z jego oczu... Coś. Cokolwiek. Jedyne, co ujrzałem to pożądanie, dające ujście dziwnemu, wręcz przerażającemu błyskowi. Kiedy chłopak zacisnął palce na moim gardle zrozumiałem, dlaczego pod jego spojrzeniem dostałem ciarek.
 - Naru... NARUTO! CO TY, KURWA, WYPRAWIASZ?!
Dusił mnie!


* część wzięta ze strony "pl.naruto.wikia.com" - cześć zmyślona przeze mnie. Wiadomo która XD